“Porgy & Bess” is dat al niet vaak genoeg opgenomen, is het eerste wat je invalt bij het zien van deze cd. Na de beroemde opnamen van Ella Fitzgerald en Louis Armstrong, Miles Davis en Gil Evans, Oscar Peterson en Joe Pass etc. En alleen al van “Summertime” zijn meer dan 74.000 versies bekend. Maar er is een maar, namelijk dat de uitvoeringen van het werk van George Gershwin op dit album redelijk afwijken van de bekende versies vooral door de arrangementen van Pierre-Alain Goualch en Diego Imbert. Dat is al te horen in de swingende “Ouverture” waarmee het album opent. In de 13 stukken op dit album bevinden zich natuurlijk de nodige bekende titels maar ook relatief onbekendere en het trio geeft er duidelijk ook hun eigen draai aan. Drummer/componist/arrangeur André Ceccarelli (Nice, 1946), pianist/componist Pierre-Alain Goualch (Toulon, 1973) en Diego Imbert (Parijs, 1966) behoren tot de crème de la crème van de Franse jazz en hebben elk een flinke discografie.

Het is te horen aan de manier waarop ze de nummers van Porgy & Bess volledig transformeren naar pure jazz, mede daardoor is dit album zo fantastisch om naar te luisteren, je hoort niet onmiddellijk de alom bekende melodieën, door de vertolking van dit Franse trio herken je bijvoorbeeld Summertime alleen hier en daar in bepaalde passages. De kracht van de muziek staat nog steeds vol overeind maar deze versies vormen een verrijking van de alom bekende nummers door de frisse benadering van dit Franse trio. “There’s a boat that’s leaving soon for New York” het volgende nummer is met zijn vrolijk huppelende melodie een prima voorbeeld hoe dit trio omgaat met de muziek van Gershwin, het thema wordt globaal aangehouden waarna er de nodige ruimte is voor improvisatie, hiervan getuigt de solo van Goualch op Fender Rhodes, heel fraai.

“Bess, you is my woman now” vormt een van de hoogtepunten op dit geslaagde album, de liefde en hartstocht zijn duidelijk te horen in de muziek, mooie uitvoering met sterk basspel van Imbert. In “I got plenty o’nuttin” is het puur genieten van het spel van Goualch en het superstrakke spel van Ceccarelli met de brushes. De gestreken bas bepaalt de sfeer van “My man’s gone now”, een juweeltje dit nummer. Behalve nummers van Gershwin staan er ook twee uitzonderingen op dit album, allereerst “Can I get an amen?” van Goualch en Linx, het is de Belgische jazzzanger David Linx die hier ook vocaal is te horen, een prima geslaagd nummer dat goed past in dit sfeerrijke muzikale landschap. En dan is er “Gone” van Gil Evans, het is een variatie op het originele Gone, gone, gone van Gershwin, het staat alleszins op “Porgy and Bess” van Miles Davis en Gil Evans, dus is het hier volledig op zijn plaats. Een heerlijk album, ook al heb je alle versies van Porgy & Bess in huis.

Jan van Leersum.